eventjes

we lagen daar op onze rug. en wat we zagen waren net sterren. en jij vertelde me dat deze sterren onze herinneringen waren. herinneringen aan onze wereld van twee.
herinneringen aan een donkere hemel die de hemel misschien niet was. en jij verdween zomaar. zomaar achter die donkere hemel die de hemel misschien niet was. en je liet me achter met de sterren die misschien wel helemaal geen sterren waren. en je liet me achter met de herinneringen aan onze wereld van twee. en eventjes dacht ik dat dat genoeg was
eventjes
maar eventjes duurt maar eventjes